Bezdomni traktowani są przez część społeczeństwa jak pasożyty, zbędny balast. Wzbudzają niechęć, odrazę, a w najlepszym wypadku obojętność. Siedzą w parkach, na ulicach, brudni i zaniedbani, a przechodnie omijają ich szerokim łukiem, zapominając, że to tacy sami ludzie jak my. I właśnie rozmowy z bezdomnymi z różnych zakątków Polski poprzedziły stworzenie niniejszego reportażu.

Ewelina Rubinstein dociera do emocji bohaterów tej książki, odkrywa je i ujawnia. Zawarte opowieści są częścią niezwykle skomplikowanej historii, która ma ukazać nie tylko sam problem, sposób myślenia osób bezdomnych, ich doświadczenia i życiowe losy, ale przede wszystkim zbliżyć nas do odpowiedzi o istotę tego powszechnego, globalnego zjawiska. Autorka skupia się na tym, co niewidoczne – próbuje poznać człowieka, bez oceny, bez wartościowania i jego kategoryzowania.