Edward Herzbaum, pisząc potajemnie dziennik w łagrze, ryzykował życiem. Notatki prowadził też później – na szlaku armii Andersa, aż po Monte Cassino. Przedstawiając los pokolenia zniszczonego przez wojnę, pytał o sens istnienia – wobec tego, czego doświadczała i co bezpowrotnie traciła cała jego generacja. Zapis świadomego, wrażliwego człowieka, który zdaje sobie sprawę, że dotychczasowy świat właśnie się kończy, a przyszłości nie można sobie wyobrazić. Oszczędnie, z siłą talentu literackiego pisze, jak zagarnia go bezlitosna, uwłaczająca człowieczeństwu rzeczywistość wojenna.