Prawdziwa historia porwania trzech kobiet, które spędziły w niewoli ponad 10 lat.

Złapałam za tę książkę z polecenia znajomej. To nie jest książka fabularna, ale też nie do końca reportaż - chyba bardziej takie typowe true crime w moim odczuciu. Już po kilku pierwszych stronach poczułam, że ta historia mnie przerośnie. Nie spodziewałam się jednak, że aż tak bardzo. Historia Amandy, Giny i Michelle jest wręcz niewiarygodna. Nie mogę pogodzić się z tym, że to się w ogóle się wydarzyło, a przecież można było tego uniknąć.

Trudno mi pisać o emocjach. To mnie przeorało, zmęczyło. Moja psychika po tej lekturze przypomina pęknięty balonik - jest kiepsko. Jest też pozytywnie, bo te dziewczyny są bohaterkami. Nie wiem jak one dają radę, ale dają i mnie to napawa nadzieją, że można wyjść ze wszystkiego.

Autor pisze wyłącznie o faktach. Nie skupia się na emocjach. Myślę, że to jest dobrze zaplanowany zabieg, bo gdyby doszły do tego opisy emocji, mogłabym tego nie przejść. A to trzeba przeczytać. Trzeba, bo to daje do myślenia, bo zwraca uwagę na sprawy, o których być może nie myślimy, bo dzięki temu można kogoś uratować.

Przeczytajcie.