Po zamachu, w którym ginie prezydent Daria Seyda i marszałkowie parlamentu, krajowi grozi chaos. Konstytucja nie przewiduje, jak w takich sytuacjach powinna wyglądać sukcesja władzy, a liderzy głównych partii natychmiast ruszają do walki o swoje. Głównymi rozgrywającymi są z jednej strony Patryk Hauer z żoną Mileną i szefową ich prawicowej UR, Teresą Swobodą, z drugiej premier Adam Chronowski, wywodzący się z centrowej PDP, oraz grono jego popleczników z mniejszych partii, z administracji państwowej i ze służb. Wszyscy deklarują, że ich celem, oprócz niedopuszczenia do anarchii i zagrożeń zewnętrznych, jest wyjaśnienie prawdy o zamachu. Kto kłamie, a kto tylko trochę ściemnia? Czy politycy mogą ufać i liczyć na pomoc ludzi spoza swego kręgu, dziennikarzy, funkcjonariuszy, prawników? I na odwrót, czy ci, którzy z poczucia obowiązku i przyzwoitości, jak Anita Kitlińska, funkcjonariuszka BOR przydzielona do ochrony Seydy, lub jak dziennikarz Bianczi, były prokurator Gerard Edling oraz pozostający długo anonimowy urzędnik MSW, czy powinni wierzyć w czystość intencji polityków, którym decydują się pomóc?

Dobry polityczny thriller, z trzymającymi w napięciu zwrotami akcji i przewrotnym, jak zwykle u Remigiusza Mroza, finalnym przesłaniem. Na czele z ostatecznym zażegnaniem chaosu politycznego, które, gdyby je przenieść do życia non-fiction, stałoby się pewnie kolejnym polskim ewenementem władzy absolutnej na skalę światową.

Mróz w swojej nieprzewidywalności stał się przewidywalny. Z zaciekawieniem sięgnąłem po trzeci tom trylogii. Przyznam, że fajnie się czytało, ale wielokrotnie nie dałem się zaskoczyć zwrotami akcji tak jak przy wcześniejszych częściach.

Ostatni tom jak do tej pory rozwala system. Autor zaskakuje co kilka stron.

Mroz w akcji, swietna