Wiesz, ile ważą twoje myśli po zmroku?

On tylko próbuje przetrwać noc. Właśnie opuścił miejsce, w którym chętnie zostałby na dłużej, whisky w butelce ubywa, a jego największym problemem jest aktualnie brak zapalniczki. To brzmi jak jeden z typowych wieczorów spędzonych na mieście. Z tym że nim nie jest.

Zakrapiana wędrówka pogrążonymi w mroku ulicami przybiera nieoczekiwany obrót. Ludzie mijani na chodnikach nie pokazują swoich twarzy. Myśli o otaczającym świecie huczą w głowie, nikotynowy głód daje się we znaki, a samotność staje się brutalnie namacalna. Jakby tego było mało, krążąc po mieście, bohater wplątuje się w rywalizację z jednym z największych proroków świata. Do jakich miejsc i refleksji doprowadzi go ta niekończąca się noc?

Portfel to dobra rzecz. Portfel przypomina, że tak naprawdę nie jestem samotny, wiesz.
Bo tak jak większość ludzi, ja też w portfelu mam twarze bliskich. Dobrze słyszysz, stary, trzymam ich głowy w portfelu. Tych najbliższych. Nie wiem, czemu tak się robi,
ale tak się robi i nie ja to wymyśliłem. Patrz, spójrz, stary, pokażę ci ich.
[…] Nie patrzę w górę. Powoli chowam wszystko do portfela. Zdaję sobie sprawę,
że jedyne twarze, które w nim mieszkają, to moja i kilku królów na papierkach.
Czy właśnie tak wygląda samotność? Brak zdjęć w portfelu?