Niezwykle wartościowa książka, w której Wawrzyniec Surowiecki opisuje najdawniejsze dzieje narodów słowiańskich, z najbardziej zamierzchłych czasów, w tym i dzieje Polaków. Wawrzyniec Surowiecki, krypt.: W. S., (ur. 4 sierpnia 1769 w Imielenku koło Gniezna, zm. 10 czerwca 1827 w Warszawie) – ekonomista, publicysta, pedagog, działacz oświatowy, historyk (slawista), geograf, antropolog. Pochodził ze średniozamożnej, wielkopolskiej rodziny drobnoszlacheckiej (ojciec Jan był wójtem rodzinnej miejscowości). Pierwsze nauki pobierał w szkołach Komisji Edukacji Narodowej (Kalisz, Poznań). Następnie, zamierzając wstąpić w szeregi stanu duchownego, rozpoczął naukę (1788) w warszawskim seminarium ks. ks. misjonarzy, którą jednak przerwał (1791) ze względu na zły stan zdrowia. Z tego też powodu jego starania (1792) o przyjęcie do Szkoły Artylerii spełzły na niczym. Przez kilka miesięcy kształcił się w jednej z francuskich pensji warszawskich. Przez dłuższy czas zarabiał jako guwerner (m.in.: od roku 1793 w domu Walerianostwa Stroynowskich na Wołyniu; w latach 1802-1806 w domu Sczanieckich w Dreźnie). Wiosną roku 1794 zmierzał do Krakowa by przystąpić do insurekcji kościuszkowskiej, lecz zatrzymały go nieprzewidziane trudności. Później (1795) studiował na Uniwersytecie Lwowskim, podejmując jednocześnie pracę redaktorską. Początkowo (1795) redagował „Zbiór Pism Ciekawych”, a w latach 1795-1798 „Dziennik Patriotycznych Polaków” (organ prasowy Towarzystwa Patriotycznych Polaków). Odbywał też liczne podróże zagraniczne: Wiedeń (1799), Drezno (1802-1806, 1807-1810).