Proces Franza Kafki łączy w sobie elementy powieści psychologicznej, powieści absurdu i paraboli. Pisarz wykazał się ogromnym nowatorstwem w kreacji świata przedstawionego oraz postaci bohaterów. Stworzył świat odrealniony, który jednocześnie posiada cechy rzeczywistości subiektywnej, powstającej w świadomości głównego bohatera. Kompozycja powieści opiera się na strukturze parabolicznej. Całość dzieła spina swoista klamra – jest nią niespodziewane przybycie do pokoju Józefa K. dwóch tajemniczych mężczyzn w pierwszym i ostatnim rozdziale utworu. Poszczególne rozdziały Procesu nie są ze sobą powiązane ciągiem przyczynowo-skutkowym, choć zachowana została chronologia wydarzeń. Każdy rozdział może stanowić odrębną całość – jasną i zrozumiałą dla odbiorcy.