W wydanym po zakończeniu działań wojennych tomiku poezji "Pierścień życia" (1919 r.) poetka zawarła doświadczenia wyniesione z czasu nieszczęść. Jest to liryka w jej twórczości najbardziej refleksyjna. Motywy religijne, które wcześniej występowały dyskretnie, tu wyraźnie doszły do głosu. Od strony formalnej, poetka zastosowała redukcję nastrojów młodopolskich, wprowadziła większą oszczędność i dyscyplinę słowa. Powstają swego rodzaju miniatury liryczne.