Na pięć lat przed śmiercią, w 1919 roku, Franz Kafka napisał przejmujący list do swojego ojca, Hermanna Kafki. Z tekstu wyłania się obraz skomplikowanej relacji ojciec-syn, którą trafniej charakteryzuje opozycja pan - niewolnik. W liście podkreśla, że wieczny strach, niepewność, poczucie własnej marności i małości wobec wspaniałego, silnego, sprawnego ojca, pozostawiły niezatarty ślad w jego psychice, ukształtowały jego charakter i spojrzenie na świat; zadecydowały o jego braku wiary we własne siły, w celowość własnych pomysłów i wysiłków, jak również przekonaniu, że nigdy nie dorówna ojcu. Podziwiał trwałość i lojalność jego związku z matką, marzył o takim małżeństwie, twierdził jednak, że jest do niego absolutnie niezdolny. Uwielbienie i synowskie oddanie mieszało się w jego sercu z nienawiścią. Marzył o pojednaniu, wzajemnej akceptacji i przebaczeniu, nie bardzo jednak wierzył w możliwość ich zrealizowania. Wstyd i bezsilność towarzyszyły mu już do końca jego dni, a list do ojca nigdy nie został wysłany do adresata.