Publikacja omawia sposoby i metody zabezpieczenia imprez masowych z powietrza.

Ze Wstępu:

Niestety, miejsca, które pierwotnie gromadziły dużą liczbę ludzi spotykających się w celu uczczenia wydarzeń, świętowania lub po prostu spędzenia miłych chwil, z biegiem czasu zaczęły być również miejscami różnych, często niezwiązanych z wydarzeniami demonstracji, a w skrajnych przypadkach nawet obiektami ataków skierowanymi przeciwko ich uczestnikom. Osoby prywatne, a także organizacje separatystyczne[2], chcąc wpływać na decyzje i politykę państw coraz częściej dokonywały prób zakłócania imprez masowych. Ich najgroźniejszą formą stały się zamachy terrorystyczne.

Jednym z pierwszych odnotowanych był zamach podczas olimpiady w Monachium w 1972 roku, w trakcie którego palestyńscy terroryści zabili wielu członków drużyny izraelskiej.

W 1996 roku eksplozja bomby rurowej w Parku Olimpijskim w trakcie letnich igrzysk w Atlancie raniła ponad sto osób.

Do niewielkich eksplozji dochodziło również w 2007 roku w pobliżu trasy 16. etapu Tour de France, przebiegającej częściowo przez terytorium Hiszpanii, a także w 2004 roku w Atenach, na kilka miesięcy przed rozpoczęciem letnich igrzysk olimpijskich.

W 2008 roku władze Chin ogłosiły, że rozbiły zbrojną grupę islamskich terrorystów planującą ataki na hotele, w których mieli przebywać sportowcy, dziennikarze, a także politycy podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie.

Również ostatnie lata uwidoczniły dążenia terrorystów do przeprowadzania krwawych zamachów w ramach ważnych wydarzeń kulturalnych i imprez masowych. Były nimi wybuchy bomb podczas maratonu w Bostonie w 2013 roku i ataki bombowe w Wołgogradzie przeprowadzone przez ugrupowania, wzywające do bojkotu zimowych igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku.

Należy zauważyć, że ta drastyczna demonstracja siły stała się jednym ze skuteczniejszych środków przekazu, który pozwalał ugrupowaniom terrorystycznym na przesłanie ich postulatów w praktyce do wszystkich społeczeństw i rządów na całym świecie.